Aktualnie obowiązująca filozofia oceny gry rękami przeciwko zawodnikowi z piłką mówi, że faulem jest taki kontakt, który powstrzymuje lub opóźnia choćby na moment ruch zawodnika z piłką bądź krępuje swobodę jego ruchów. A jest to faul dlatego, że nielegalnie uniemożliwiając lub nawet tylko spowalniając ruch zawodników atakujących drużyna obrony spowalnia całą grę w ataku. Zawodnicy silni ale powolni i mniej sprawni uzyskują przewagę. Spada tempo i atrakcyjność gry.
Sytuacje, w których sędziowie powinni odgwizdywać faul natychmiast bez rozważania kontekstu zagrania ani rozpatrywania go w kontekście korzyści/niekorzyści to zagrania (zwykle wypychające przeciwnika z pozycji) ręką wystawioną poza swój cylinder ora tzw. bump – gwałtowne pchnięcie stojącego lub poruszającego się przeciwnika.
Sędziowie muszą „czyścić grę” z handcheckingu, trzymania, popychania, bumpowania, itp. Kryje się za tym jedna podstawowa idea: umożliwić (szczególnie szybkim i sprawnym graczom) swobodne poruszanie się po boisku, bo to uczyni grę bardziej dynamiczną i ciekawszą. W tym celu sędziowie muszą odgwizdywać faule co oczywiście w pierwszym momencie doprowadzi do efektu odwrotnego czyli wielu przerw w grze, dużej ilości rzutów wolnych itp. Ale jeżeli sędziowie utrzymają konsekwencje i determinację w odgwizdywaniu nielegalnych zagrań, to zawodnicy, mając świadomość nieodwołalności kary za nielegalne zagranie rękami, przestaną to robić.
Obowiązkiem sędziów jest te jasne reguły wprowadzić od początku sezonu, powszechnie i konsekwentnie. Konsekwencja jest kluczem. Konsekwencja i świadomość celu. Sędziowie są narzędziem do stworzenia korzystnego i atrakcyjnego obrazu koszykówki. Przedstawione zasady nie są po to aby sędziowie „produkowali” większą ilość decyzji o faulach, tylko po to aby wyeliminować nielegalną grę rękami i w konsekwencji doprowadzić do czystszej, szybszej gry z mniejszą ilością fauli.
